من و خودم
من و خودم غروب بود و هوا سرد ،پس از مدتها فرصتی پیش آمده بود برای تنهایی...
خودم را برداشتم رفتیم برای هواخوری ...
خیلی وقت بود که با ((من ))تنها نشده بودیم ،چقدر حرف برای گفتن داشتیم ...
چه ساعتها و دقیقه ها بی هم گذرانده بودیم ...چقدر از هم غافل مانده بودیم ....
رفتیم و رفتیم بی مقصد ... اینقدر گرم صحبت شدیم که سردی و تاریکی هوا یادمان رفت ...
کوچه به کوچه ،خیابان به خیابان ،میرفتیم ،گوشمان نمیشنید صدای هیاهوی مردمان را و نه چشممان نمیدید این همه...
گرم در آغوش هم بودیم و یاد قدیم کرده بودیم ...من و خودم چه دوستی دیرینی داشتیم و درتاریکی و روشنایی مونس راستین یکدیگر بوده ایم ...
((من ))مدام میگفت چه شد و از کجا یکدیگر را رها کرده بودیم ؟؟،بیا قدری برای هم باشیم ....
صحبت به درازا کشید حتی تا کودکی...چه شیرین بود و چه تلخ یادمان بینظیر زندگی کردنمان...
و ما همچنان با بخار نفسهایمان گرم میشدیم...
آرشیدا گلی رو هم ببوس
اما از گوشیم میام میخونم و لذت میبرم
دست به قلمت خوبه، خیلی قشنگ نوشتی عزیزم
منم چند روزیه خیلی دلتنگم نمی دونم واسه چی، واسه خودم، مامانم ، بابام، اصلا نمی دونم فقط دلم خیلی گرفته 
