بدون عنوان

اینجا میان این جاده مه آلود و این هوای ابری کسی مرا نمیبیند.نگاهم را نمیفهمد.این رگبار تند هر شبه وجودم را به استثمار میکشد ودر قلیان احساسم با نیزه های تگرگ سیلی به روح سرکشم میزند و تمامم را پر از درد میکند

آنگاه خسته از جبر آسمان به گوشه زمین پناه میبرم و اشک بر سیمای بی فروغم رنگ میبخشد.

کودکم...

هر روز در میان نگاه نادیده ات غرق میشوم و چشمانم با فروغ چشمان تو درگیر میشود و صاعقه برمیخیزد و مهر در قلوبمان ریشه میدواند و از سیلاب رئوفت پروردگار جان میگرد و نور میخورد وقد میکشد.